De laatste dagen in Java

Dinsdag 15 januari – Borobudur & Prambanan

Wat een relax onderkomen hebben wij. Niet denkend aan de ventilator, de koude douche en dat onze bagage niet in de kamer past. ’s Ochtends wordt gewoon een ontbijt voor ons klaargemaakt. Lekker verse toast met een omelet en wat fruit. Een goed begin van de dag, laat ik maar zeggen.

Tegen half 9 worden we opgehaald voor onze tour. Wat een luxe, we hebben gewoon een privé chauffeur. Blijkbaar hebben geen andere toeristen zich opgegeven voor de tour. Hé, wat vervelend nou.

Onze chauffeur is echt crazy!! Wat een malle. Hij rijdt echt als een idioot. Links voorbij, rechts voorbij, door rood licht, geen voorrang verlenen en ruim boven de maximum toegestane snelheid rijden. Godzijdank komen we heel aan bij de Borobudur, de grootste Boeddhistische monument/tempel ter wereld. Deze tempel heeft 9 verdiepingen. Het ziet eruit als een platte piramide. Gebouwd aan het eind van de 8e eeuw met een bouwjaar van 75 jaar. Wat een prachtig monument.

Ik krijg een beetje het gevoel dat niet iedereen om dezelfde reden bij de Borobudur is. Wij worden echt door iedereen aangestaard. Ik geloof eerder dat wij de attractie zijn. Na wat gesmoes, wordt aan ons gevraagd of we met ze op de foto willen. Natuurlijk willen we dat. De ellende is begonnen. Wat bij twee personen begon, eindigt met zo’n 15 mensen. En dan moet iemand anders nog een foto maken. Ho wacht een ander wil ook met ons op de foto. Ze doen echt bijna een moord om naast je te komen staan. Als ze dan naast je staan, staren ze je echt met een big smile aan. Nadat iedereen een foto rijker is, lopen we een paar meter verder waar we opnieuw worden aangesproken. Foto? Eentje dan. ik voel me een beetje beroemd. Dat gesmoes, gewijs en dat ze met me op de foto willen. Ze vragen nog net mijn handtekening niet.

Bij de uitgang van de Borobudur staan een hele hoop (vervelende) verkopers op ons te wachten. Een hele kudde gewoon. Met alleen een ‘nee, dank je’ zijn ze niet tevreden. Ze blijven achter je aan lopen. In het begin wel grappig, maar het grappige is er snel van af. Terwijl ze achter je aan lopen, proberen ze ondertussen hun producten in je handen te stoppen. Dus handen in de broekzak, stevig doorlopen en doen alsof je ze niet ziet. Dat is de beste tactiek!

De lucht begint te betrekken en het begint harder te waaien. Zodra wij beneden zijn begint het keihard te regenen. Dat scheelde maar een haartje, anders waren we gewoon echt kletsnat geregend. In de Borobudur kun je echt nergens schuilen.

Helaas bleef het de hele dag regenen. Niet zo hard, maar hard genoeg dat je er nat van werd. Met de paraplu op, gingen we een bezoek brengen aan de Prambanan, een hindoe tempel. Een stuk minder westerse toeristen (geen gezien eigenlijk), waardoor alle Indonesiërs om onze nek vliegen, figuurlijk dan. De groepen met schoolkinderen wilde maar al te graag met ons op de foto. Door de regen was het echt een bende bij de tempel, een hoop plassen water en een grote modderpoel. De Prambanan bestaat uit een grote oppervlakte waar 6 grote tempels op staan. In 1 tempel moest je een helm dragen, waarom? Dat zal ik je uitleggen. Wij Europeanen zijn zo groot! Deze tempel is gebouwd in de 8ste eeuw, toen de mensen nog erg klein waren. De ingangen van deze tempel zijn dus laag, waardoor je makkelijk je hoofd kan stoten en ik kan het weten! Al die Indonesische mensen moesten natuurlijk keihard lachen. Ik was erg blij dat ik zo’n achterlijke helm op had.

Voordat we de Prambanan gingen bezoeken zijn we naar het uitzichtpunt gereden. Op dit punt hadden we een ‘prachtig’ uitzicht op de Merapi vulkaan. Het regende, waardoor het aardig bewolkt was en de Merapi vulkaan dus bijna niet zichtbaar was. Maar de rit ernaartoe was geniaal. Langs de lokale bevolking, door de achterstandsbuurten maar ook langs prachtige landhuizen. Een wereld van verschil!



Woensdag 16 januari – Yogyakarta

Volgens de Trotter heeft Yogyakarta een vogelmarkt. Deze markt heeft ’s ochtends ook slangen en komodovaranen. Met een becak (bakfiets) worden we naar de markt gebracht. De markt zit volgens de Trotter naast het waterkasteel. Wanneer we aankomen zien we echter geen markt. We lopen wat rond, maar er is geen markt te bekennen. Als een man vraagt waar we naar toe gaan, vertelt hij dat de vogelmarkt al 3 jaar 5 kilometer verderop zit. Fijn! Dan maar een bezoekje brengen aan het waterkasteel. De sultan kwam hier vroeger om te baden. Een bad werd alleen gebruikt door de sultan, zijn wettelijke vrouw en kinderen. Een ander bad was bestemd voor zijn vriendinnen. Wat ons opvalt zijn dat de deuren erg laag zijn, lager dan gebruikelijk. Blijkbaar was de sultan een klein mannetje. Om het kasteel heen zijn allemaal huizen gebouwd. Deze huizen staan letterlijk tegen de muur van het kasteel aangebouwd. De kans is groot dat zo’n huisje als binnenmuur de muur van het kasteel heeft.

Tijd om de vogelmarkt te bezoeken. Er worden echt mega veel verschillende dieren te koop aangeboden: vogels, slangen, vissen, komodovaranen, poesjes, konijnen, eekhoorns, uiltjes. Je kan het zo gek niet verzinnen of ze hebben het. De dieren zitten echt met z’n allen in een hokje gestopt, echt zielig! Maar goed, zo is het leven hier.

Na de vogelmarkt wilden we het paleis van de sultan bezoeken. Wat we niet wisten was dat het om 12 uur ging sluiten. Helaas was het inmiddels al tegen 12 uur. Dat wordt dan maar plaatjes van het internet plukken. Vanaf het paleis van de Sultan zijn we terug gelopen naar het hotel. Dit was een aardig eind. Elke becak rijder sprak ons aan of we een lift wilden. Ze konden maar moeilijk begrijpen dat we liever wilden lopen. Onderweg kwamen we nog langs een traditionele markt, een aantal kraampjes en een paar schattige winkeltjes. Yogyakarta is zeker een leuke plaats en heeft voldoende bezienswaardigheden zodat je je niet gaat vervelen.



Donderdag 17 januari – Minibus naar de Bromo

Om half 9 ’s ochtends worden we opgehaald. Vandaag vertrekken we naar de Bromo (vulkaan), zo’n pokke eind verderop. We zitten in de bus met een hollandse vrouw, drie Italiaanse vrouwen en een Canadese vrouw. Gezellig met allemaal vrouwen op pad. Wat een eind zeg. Tegen half 8 ’s avonds kwamen we aan in het hotel waar we een nachtje verblijven. Het hotel, echt helemaal afgelegen. Er zit echt werkelijk niets omheen. Aangezien het al donker is kan je ook niet zoveel zien. Na het diner en een half warme douche zijn we vroeg het bed in gedoken. We waren echt kapot van de busreis en aangezien we morgen om half 4 vertrekken naar de Bromo, kunnen we wel wat slaap gebruiken. Ik bedoel inderdaad half 4 ’s ochtends.



Vrijdag 18 januari – Vulkaan Bromo

Noknok. ‘Bromo Bromo.’ Het is gewoon nog maar kwart voor 3 en die idioot komt ons nu al wakker maken. Pffff ik heb geen driekwartier nodig om mijn kleren aan te trekken hoor. Om kwart over 3 rijden we richting de vulkaan. Het is echt pikke donker, de weg is mega slecht en er staan geen lantaarnpalen. Hmmm veilig? Gelukkig is het te vroeg om daar verder over na te denken. Opeens stopt de chauffeur. Vanaf hier moeten we lopen. De chauffeur legt uit hoe. Ik let niet op, het is nog te vroeg. Wanneer de chauffeur weg loopt, worden we echt aan ons lot overgelaten. Bijna niemand heeft opgelet hoe we moesten lopen, dus als kippen zonder kop lopen we maar een kant op. Het is echt pikke donker. We lopen een berg af. Ow jee dit kan geen goed teken zijn, want we moeten toch juist een berg op. Ik vind het allemaal wel goed en loop gewoon door. De Italiaanse vrouwen beginnen nogal panisch te regeren en willen terug lopen. Gelukkig kunnen we ze overhalen door te zeggen iemand onderweg aan te houden. Op een gegeven moment komen we een man op een paard tegen. De Italianen vliegen erop af, wat een gekken! De man begrijpt er echt helemaal niets van, aangezien ze met z’n drieën door elkaar heen staan te praten. Heerlijk! En dat terwijl het nog steeds pikke donker is. We zien echt geen hand voor onze ogen. Na een aantal keren uitleggen begrijpt de man het en wijst ons de weg. Maar het is nog wel ruim 3 kilometer lopen. Wow! Dat is ver, terwijl de zon al iets op begint te komen. We beginnen twee keer zo hard te lopen, pffff en dat op de vroege ochtend. Mij niet gezien! Ik blijf aardig ver achter, alle tijd! Uiteindelijk komen we bij de trap aan die ons naar de top van de Bromo gaat lijden. Yes! De zon is nog niet op, we hebben het gehaald. Buitenadem hebben we eindelijk de top bereikt Het begint al iets lichter te worden en de lucht kleurt mooi rood, roze. Wauw! Dat is echt een plaatje gewoon. We lopen iets verder over de rand van de vulkaan en vinden een mooi plekje waar we rustig kunnen genieten van de zonsopkomst. Prachtig, met de bergen en de rook van de vulkaan. Ondertussen wordt het iets drukker op de vulkaan. Maar wij hebben het mooiste plekje weten te bemachtigen. Wanneer de zon op is, lopen we terug, langs alle andere toeristen. Foto? Ow jee daar gaan we weer. Gezellig met alle schoolkindjes op de foto, heerlijk. En er komen steeds meer kindjes en steeds meer camera’s. Nadat iedereen een foto heeft bemachtigd, worden we vrij gelaten en kunnen te terug lopen naar het busje. Gelukkig is het nu licht en zien we dat er een binnendoor weg is. Hoe verder we van de vulkaan vandaan lopen, hoe mooier het uitzicht wordt. Geweldig! De vulkaan ligt naast een aantal andere bergen, wat een prachtig resultaat creëert. Ik kan hier de hele dag wel blijven zitten om naar het uitzicht te kijken. Wauw! Echt!

Terug bij de bus rijden we terug naar ons hotel. Eindelijk, ontbijt! Ik had al bijna een pak koekjes leeg gegeten. Wie verzint het ook, zo’n tocht lopen zonder dat je überhaupt ontbeten hebt. Nou, ik kan dat niet. Gelukkig hadden we nog een pak koekje bij de hand. Ontbijten, spullen pakken en op naar Ijen. Eigenlijk zouden we vandaag naar Bali gaan, maar we hebben onze toer verlengt. We hebben echt geweldig verhalen gehoord over de vulkaan ‘Ijen’, dat we erg nieuwsgierig zijn geworden. We willen dit wel eens met eigen ogen meemaken. Gelukkig hoeven we maar 5 uur te rijden naar het hotel, dat in de buurt van Ijen ligt. Morgenochtend zullen we de vulkaan beklimmen.

Eind van de middag komen we aan in ons hotel. We hebben afscheid genomen van de drie Italiaanse vrouwen, die plaats hebben gemaakt voor een meisje uit Cambodja. Een klein groep. We zijn nu nog maar met z’n vijven. Prima!

Vlakbij het hotel ligt een waterval. We besluiten deze te gaan bezoeken. We lopen langs een behoorlijke achterstandswijk, die achter een paar grote muren ligt. De waterval, ik kan het niet echt een waterval noemen. Het is eerder een stortbak. Een hele hoop water valt van een berg naar beneden en dat is de waterval. Wel mooi om te zien en vooral ook dat de waterval zich in de jungle bevindt. Het was een leuk stukje om te lopen. Inmiddels begint het al schemerig te worden en we besluiten terug te lopen, voordat het straks donker is. In het donker in het bos lopen, dat doe ik liever niet. Op de weg terug worden we aangesproken door een man. Hij werkt in de koffiefabriek en vraagt aan ons of wij een rondleiding willen. Dat willen we wel. We zijn allemaal nog nooit eerder in een koffiefabriek geweest. De man laat ons de fabriek zien. We zien waar de bonen worden gedroogd en waar ze worden gesorteerd. Dit sorteren wordt door 100 vrouwen gedaan. Wat een gekkenwerk en dat in een klein hokje waar 4 vrouwen naast elkaar aan een werktafel zitten. Oef! Heftig hoor. De vrouwen moeten de slechte bonen er tussenuit pikken. Pokkewerk! En dat voor maar 15 euro per dag. Vind je het gek dat alle locals aan ons geld en sigaretten vragen.

Na de rondleiding zijn we wat gaan eten in het hotel. Het enige dat op de kaart staat is een buffet, voor maar liefst 50.000 bath per persoon. Normaal gesproken betaal je voor een hoofdgerecht rond de 20.000 bath (iets minder dan 2 euro). Wat een oplichters of niet. Nadat we met de bediening hebben gediscussieerd, hebben we het buffet voor 2 personen besteld. Wat we dus met z’n vijven gaan delen. En we krijgen echt een berg eten! Grote schaal met rijst. Hmmm is dat voor 2 personen? Ik vraag me af hoeveel eten we hadden gekregen als we echt voor 5 personen hadden besteld.

Na het eten hebben we gezellig samen een biertje gedronken en vroeg het bed in gedoken. Morgen gaan we de vulkaan Ijen beklimmen Gelukkig hoeven we er niet zo vroeg uit. Om 4 uur ’s ochtends worden we gewekt.



Zaterdag 19 januari – Ijen vulkaan

Om 4 uur ’s ochtends worden we gewekt. Snel ontbijten, spullen pakken en de bus in. Jaja ditmaal kregen we wel een ontbijt. Het schijnt dat Ijen een stuk langer en heftiger is om te belopen. In een dorpje worden we gedropt waar de tocht begint. Eerst een stukje redelijk plat. Dat valt nog wel mee. Ondertussen worden we aangesproken door de zwavelwerkers. Ze zijn erg nieuwsgierig waar we vandaan komen. Eentje loopt de hele tijd naast ons en heeft hele gesprekken. Wel aardige gast, maar hij wil vast wat. Tijdens de tocht heb ik allerlei woorden van hem geleerd. Geniaal! Elke keer als we een andere zwavelwerker passeerden zei ik goedemorgen in het Indonesisch tegen hem. De grootste lol! Haha geweldig. De tocht omhoog was echt prachtig. Wat een omgeving. In het gebied rond de Ijen staan nog 3 andere vulkanen, waar we een prachtig uitzicht op hadden. De tocht werd zwaarder en zwaarder, stijler en stijler, warmer en warmer. Ineens begon ik de gassen te ruiken. Hee we zijn er bijna. Bovenop de vulkaan zagen we echt helemaal niets, alleen maar rook en de geur van de gassen. Gelukkig heb ik een handdoek meegenomen, deze heb ik creatief voor mijn neus en mond gebonden. Een paar andere toeristen moesten al hard lachen. Ik vond zelf dat het me wel stond, maar blijkbaar waren zij het er niet mee eens.

Opeens was de rook deels weg, waardoor we een gedeelte van de vulkaan konden zien. Wauw! Deze is echt groot en wat een hoop water. Gewoon een mega grote vijver!! Een paar seconde later was het weer helemaal volgetrokken met rook. We lopen iets verder door en wachten even tot de rook weer een beetje is weggetrokken. Het zwavelmannetje dat de hele tijd bij ons liep, stond nog steeds bij ons. Hij begon een verhaal dat we ook naar beneden kunnen lopen en dat we vanuit daar echt een heel mooi zicht op de vulkaan hebben. In eerste instantie vond ik het wel goed zo. Ik had weinig zin om nog helemaal naar beneden te klauteren. Ach volgens meneer was het niet zo ver. Hmmm de anderen van de groep gingen allemaal mee naar beneden. Nou vooruit dan ga ik ook wel mee. Sjonge jonge wat een takke eind zeg! Allemaal los liggende stenen en veel andere zwavelmannetjes die met zo ongeveer 80 a 90 kilo zwavel in hun mandje passeren. En dat terwijl ze maar € 0,10 per 1 kilo krijgen. Een mannetje gaat 3 keer per dag op en neer. Dus reken maar uit hoeveel zo’n mannetje verdient. Ik kan al wel zeggen, dat het voor ons doen echt drie keer niets is. Uurloontje!

Wauw wauw wauw! Eenmaal beneden, echt geweldig! Jeetje zoiets heb ik nog nooit gezien. Mooi blauw helder ‘water’, rook dat uit de grond komt en een hele hoop zwavelmannetjes. Ik heb hier geen woorden voor, wat is dit mooi. Ik heb echt nog nooit zoiets prachtigs gezien. Ik kan hier de hele dag wel blijven zitten en kijken naar het geweldige uitzicht. Echt waar! Dit is pas een aanrader. Als je ooit naar Indonesië gaat, zorg er dan voor dat je deze vulkaan gezien hebt. Een dag om nooit te vergeten. Prachtig!

De weg terug omhoog was heftig. Oef even afzien. Ik had wel het gevoel dat ik inmiddels goed getraind ben, want ik haalde al die zwavelmannetjes in. Ma ja vind je het gek. Zo’n mannetje draagt gewoon 80 kilo zwavel op zijn schouders. Het gaat om het idee en om het gevoel dat het mij geeft hehehe!

We moesten gauw terug lopen naar beneden, want de chauffeur staat op ons te wachten. We kwamen om kwart voor 10 aan, terwijl we om 9 uur hadden afgesproken. Ach ja boeiend. Hij was niet boos hehe

De chauffeur dropte ons bij de bus naar Lovina, Bali, waar we afscheid hebben genomen van de anderen. In de bus zaten allemaal locals en wij waren natuurlijk weer de attractie. Geweldig! Het is warm in de bus. De ramen staan allemaal open, maar dat heeft weinig zin als de bus stil staat. Na een half uur wachten vertrekt hij eindelijk. Ik helemaal onder het zweet pfff. De bus rijdt de ferry op en vertrekt richting Bali. Bij de haven op Bali worden we uit de bus gegooid. We moeten overstappen. Een paar bagagemannetjes moeten we volgen. Ze zetten onze bagage in een minibus en vertellen dat we moeten betalen. Huh betalen? We hebben al betaald voor een bus naar Lovina. We laten de kaarten zien, ze zeggen dat ze de bus niet kennen en dat er uberhaupt geen bus naar Lovina rijdt, alleen maar minibusjes. Tuurlijk! Ik loop verder en vraag aan wat andere mensen. Deze bevestigden het allemaal. Huh wat raar? De naam van het bedrijf waar we de tickets hebben gekocht, hebben we niet. Dus we hebben geen poot om op te staan. Uiteindelijk nemen we een minibus voor 150.000 roepia. Onderweg zien we dat locals maar 1.000 tot 5.000 roepia voor de minibus betalen. Nou lekker dan! We zijn dus voor de tweede keer zwaar opgelicht. Pffff wat een lui!

Aangekomen in Lovina hebben we ons maar getrakteerd op een iets duurder resort. We hebben het verdient. Na de start in Bali en na de twee ochtenden vroeg op staan en de vulkanen beklimmen.



Zondag 20 januari – Lekker relax dagje!

Zo heeeeerlijk uitgeslapen zeg. Ik had mijn wekker om half 10 gezet, aangezien we tot 11 uur ’s ochtends kunnen ontbijten. Uiteindelijk waren we om 9 uur al wel wakker. Op naar het ontbijt. Kijk ik daar op de klok, is het gewoon al half 11. Oeps! Ik heb mijn klok van mijn telefoon nog geen uur naar voren gezet. Hehe

Helaas is Maarten ziek. Waarschijnlijk weer iets verkeerds gegeten. Hij heeft afgelopen nacht aardig lopen spoken. Ik heb niets gemerkt, oeps. Heb echt geslapen als een blok. Was echt kapot!

Vandaag maar lekker rustig aan gedaan. Beetje rondgelopen in Lovina, lekker aan het zwembad gelegen en in de bar gezeten. Met Maarten gaat het nu wel weer iets beter, alleen nog wel erg duf en misselijk.

Voor morgen hebben we een privé chauffeur geregeld. Hij rijdt ons naar Ubud, meer in het midden van Bali. Onderweg stoppen we oa bij een waterval, een meer, op de berg en nog een aantal andere bezienswaardigheden.