Berastagi, Jakarta en Yogyakarta

Donderdag 10 januari – op naar Berastagi

Gelukkig voelt Maarten zich al een stukje beter. In ieder geval goed genoeg om richting Berastagi te reizen. Dit plaatje ligt op ongeveer 3 uur rijden van Samosir eiland. Onderweg maken we een aantal stoppen. De eerste is bij een restaurant bovenop de berg. Brrrr het is koud hier! Daar staan Maarten en ik met onze korte broek en shirtje aan. Niet goed voorbereid, blijkt. In het restaurant krijgen we gemberthee. Een mega sterke thee. Het lijkt wel een drankje met 80 procent alcohol, zo erg brand het in je keel. Gelukkig naar een paar flinke scheuten melk wordt de thee iets slapper.

De tweede stop is bij het paleis van de koning. Wauw wat een mega groot huis! Echt enorm. De laatste koning die in het paleis woonde, had gewoon 24 vrouwen. Ik weet wel, met 24 vrouwen in 1 huis wonen lijkt mij geen pretje. We rijden verder naar een hele hoge waterval. Het water valt letterlijk van een klif af. We lopen een stukje naar beneden, iets dichterbij de waterval. Gelukkig waren het maar 283 treden. Waar we een prachtig uitzicht hebben over de waterval, maar ook over het einde van Lake Toba. Wat een uitzicht!!

Vervolgens zijn we in een stuk doorgereden naar Berastagi. Jeetje wat is de weg slecht. Echt veel gaten en zooi op de weg. Op sommige stukken is de weg zelfs deel ingestort. De mensen hier rijden ook echt als gekken. Links inhalen, rechts inhalen, het maakt allemaal niet uit. De auto’s en scooter zijn vaak vol beladen, waarbij ze zelfs het dak gebruiken (ja ook mensen zitten op het dak).

In Berastagi hebben we eerste een fruitmarkt gezocht. Wat een hoop soorten fruit. In Kuala Lumpur had ik al aardig kennis gemaakt met de tropische vruchten, maar er blijken er nog veel meer te zijn. De markt verkoopt zelf jonge hondjes. Bob vertelt dat ze als huisdier worden verkocht. Ik geloof er niets van. Als het hondje voldoende vet heeft, eten ze hem gewoon op! Ook worden jonge konijntjes verkocht. Echt vet schattig. Op zo’n moment mis ik mijn eigen konijntjes wel heel erg … en het liefst had ik alle konijntjes op de markt gekocht. Zo lief, wie weet wat ze ermee gaan doen.

Na de markt rijden we Berastagi weer uit en rijden we een berg op, waar we een geweldig uitzicht hebben over het plaatsje. Het plaatsje ligt tussen twee vulkanen in, beide actief. Een van de vulkanen is zelfs twee jaar geleden uitgebarsten. Morgen gaan we de andere vulkaan bezoeken. Ik ben benieuwd. Ik heb nog nooit een vulkaan in het echt gezien. Dus ik heb echt geen idee wat ik me erbij moet voorstellen. Ik hoop wel dat het droog is, want we moeten bijelkaar zo’n 4 uur lopen. In de regen is dat geen pretje.

We zijn terug gereden naar Berastagi, waar we aan straat hebben gegeten. Voor Maarten en ik een beetje een angstig moment, gaat onze buik dit wel leuk vinden? Maar tot nu toe heb ik nog nergens last van (het is nu donderdagavond tegen 9 uur).

Na de lunch hebben we ons ingecheckt in het hotel. Wauw, weer zo’n prachtig luxe hotel. Een geweldige entree, wat een ruimte! De kamer is groot, met een badkamer met douche en een bad (apart) en een balkon met uitzicht op een goed onderhouden tuin. Wat een plaatje! Nog maar even lekker van genieten voordat we straks weer back to basic gaan op Java.


Vrijdag 11 januari - de vulkaan

Vandaag gaan we de vulkaan beklimmen. Wat ik me erbij moet voorstellen, geen idee. Wordt het een zware tocht, geen idee. Ik zie het wel. Bob had geloof ik geen zin om de tocht te lopen, hij heeft een ander mannetje ingehuurd die ons de vulkaan gaat laten zien. Prima! Het mannetje vertelt dat hij zo ongeveer in de jungle woont. Hij vindt het heerlijk om tussen de bomen te leven en hij kent de route naar de vulkaan dus goed. Dat scheelt, want Bob zat ons al wijs te maken dat elke maand een aantal mensen verdwalen op de weg naar de vulkaan. De makkelijkste weg heeft ons mannetje niet genomen. Sjonge jonge wat een geklim en geklauter zeg! Ik zie dat we nog een heel eind moeten, maar ik voel me knieën nu al. Een Nederlander is niet gemaakt om bergen te beklimmen hehe. Maar we zetten door. Stuk dichter bij de vulkaan is het een stuk makkelijker te belopen. Wauw je ziet gewoon het rook uit de vulkaan komen. Maar jeetje wat stinkt het hier erg! Gadver. Naar verrotte eieren ofzow. Fijn, aangezien mijn buik aardig op de kop staat van die malariapillen en sinds vanmorgen ook aan de schijt ben. Niet aan denken en doorlopen. We komen steeds dichterbij. Wat is dit apart. Op verschillende plekken komt rook uit de berg (vulkaan). We klimmen een stukje verder omhoog en kijken dan de vulkaan in. Ik sta nu gewoon bovenop de vulkaan! Ik had eigenlijk verwacht lava te kunnen zien (dat is toch rood?). Blijkbaar ben ik een beetje blond. Het enige wat ik zag was kokend (stinkend) water met veel rook. De lava ontstaat wanneer de vulkaan uitbarst? Of heb ik gewoon te veel tekenfilms gekeken en is lava gewoon kokend water. Tja daar moet ik nog maar even een internetstudie van maken hehe. Tenzij jij het antwoord weet, laat me dat dan even weten. Scheelt mij weer tijd! Haha. Aan de andere kant van de vulkaan klimmen we naar beneden. Ik ben blij dat we aan deze kant de vulkaan niet zijn opgeklommen, want dit was echt heftig! Bijna alleen maar rotsen. Ik leek wel dronken, zo liep ik over al die rotsen heen. Natuurlijk knikker ik nog een paar keer onderuit, maar al bij al heb ik niets gebroken of gekneusd. Wat een avontuur! Onderweg horen we zelfs de apen schreeuwen (helaas niet gezien).

Aan de voet van de vulkaan wacht een heerlijke hotspring op ons. Ze hebben diverse baden met verschillende temperaturen. Sommige zijn echt te warm! Daar wordt je gewoon levend in gekookt en dan nog van die rare moslims die er met kleren en al helemaal in zitten. Knettergek! Ik voel me btw echt een attractie in Indonesië. Al die mensen die naar ons lachen, ons gedag zeggen en graag met ons op de foto willen. Altijd nieuwsgierig waar we vandaan komen. Gek wordt ik hier niet van, wel van al die vervelende taxichauffeurs. Jeetje die lui lopen gewoon achter je kont aan, ook al zeg je duidelijk nee dank je wel! En ze blijven achter je aan lopen. Waar ga je heen? Gaat je geen zak aan, rot op!! Hahaha soms zou ik het maar al te graag zeggen … maar toch ik probeer beleeft te blijven.

Na de vulkaan hebben we een tempel bezocht, helemaal van goud (tenminste de kleur van goud). Wel gaaf! Ik begon me alleen steeds slechter te voelen. Het enige waar ik kon aan kon denken was: waar is de toilet? Hahaha drama! Gelukkig had de tempel voldoende toiletten om de zoveel meter hahaha. De tempel heeft ook echt een mega grote tuin. Prachtig! Alleen moet je een aantal trappen af en op om hier te komen, Auw mijn knieën. Owww wat zal ik morgen spierpijn hebben.

We zijn doorgereden naar een traditioneel batak huisje. In Berastagi staat er niet zo heel veel meer. De meeste zijn kapot en slecht onderhouden. We mogen zelf in het huisje kijken. In het batak huisje wonen momenteel 4 families, iedere familie heeft zijn eigen hoek. Echt veel privacy heb je niet. Je zit gewoon recht tegenover een andere familie. Alleen de slaapkamer hebben ze in een apart hokje in de hoek zitten. Er is geen toilet aanwezig en de was doen ze buiten in de rivier. Wat een leven! Zo apart om te zien dat mensen nog op deze manier leven. Is echt weinig van voor te stellen. Wat een wereld van verschil. Naast het batak huisje staat btw gewoon een stenen huisje. Zie je maar hoe groot het verschil is.

Ondertussen was het al tegen 5 uur en zijn we richting het hotel gereden. Blij van want echt lekker voelde ik me niet meer. In de kamer bijna alleen maar op de pot gezeten, pfff wat voelde ik me beroerd. Echt alles kwam eruit. Ik viel zelfs bijna flauw. Nou lekker dan! Snel gaan slapen en hopen dat het morgen iets beter gaat.


Zaterdag 12 januari – Berastagi naar Medan richting Jakarta

Vandaag alweer de laatste dag in Sumatera. De dagen zijn snel gegaan. Het grappige is, ik kom Medan ziek binnen en ik verlaat Medan terwijl ik ziek ben. Ik voel me inderdaad niet nog echt goed. Erg zwak. Met de auto rijden we richting Medan. Ik lig lekker languit op de bank, het enige waar ik me nog een beetje fijn bij voel. Onderweg komen we zelfs nog bavianen tegen en een stalletje waar ze vliegende honden verkopen. Indonesiërs geloven dat gebakken vliegende hond tegen astmaklachten helpt. Geloof jij het of geloof ik het? Wat een raar gewoontes kom je zo tegen. Hetzelfde dat hond zal helpen tegen Malaria, vast! Geesten bestaan ook en van oliewater uit een Chinese kerk zal ik binnen twee seconde weer beter zijn. Juist!

In Medan bezoeken we een krokodillen boerderij. Die beesten leven gewoon letterlijk op elkaar. Er leefde zelfs een mega krokodillen van 40 jaar, die niet eens in zo’n kooitje paste. Zielig! Zelfs baby krokodilletjes gezien. Wat ze met de krokodillen doen, geen idee. Gewoon voor de fun! Eigenaar is een Chinees, dat zegt voldoende (vind Bob). Die rare Chinezen. Na de krokodilletjes bezoeken we een shopping mall, een Chinese tempel, een boeddhisme tempel en drinken we wat in een Hollands cafe. Waar we zelfs bitterballen konden bestellen, doen! Echt lekker waren ze niet, maar ze kwamen aardig in de buurt van de echte bitterballen.

Toen was het tijd om afscheid te nemen van Bob en ons vliegtuig te pakken naar Jakarta. Het rare en grote Jakarta. Een vlucht van maar 2 uur. Het vliegveld in Medan is echt een gekkenhuis. Overal Indonesiërs en van die gekke Chinezen (die proberen voor te kruipen). Ze zitten op de bankjes, staan midden op het voetpad, zitten langs tegen de winkeltjes aan, echt overal! 2 uur later landen we in Jakarta. Vanuit het vliegtuig kunnen we zien dat het echt een mega stad is. Vind je het gek. Hier wonen gewoon 20 miljoen mensen! Mierenhoop, zo noemen wij dat. We pakken een taxi die ons bij het hotel dropt. Yes eindelijk slapen!


Zondag 13 januari – Hoe gaan we Jakarta uit?

Ik voel me gelukkig weer iets beter, nog wel weinig energie maar gelukkig niet meer misselijk enz. We zijn niet van plan heel lang in Jakarta te blijven. Het liefst nemen we vanavond de nachttrein naar Yogyakarta. Op het treinstation kunnen we deze gelukkig boeken. En dan? Wat gaan we doen in Jakarta? We zijn niet erg goed voorbereid en gaan op zoek naar een kaart. Deze blijkt lastig te verkrijgen. Ruim een uur later, een aantal kilometers gelopen, naar kinderen gezwaaid te hebben en 5.000 rupiah lichter, hebben we een kaart. Er schijnt een traditionele markt te zijn, vijf kilometer verderop. Hoppa taxi in en die kant op. Onderweg zien we de ene sloppenwijk naar de andere. Maar ook veel luxere gebouwen en een aantal hogere gebouwen. Meer dan in Medan. Half Jakarta staat gewoon onder water. Of het uit de rivier komt of omdat het vannacht zo hard heeft geregend, dat kon onze taxichauffeur ons niet vertellen. Meneer sprak en begreep geen woord Engels. Voor een shopping mall, middenin het water, worden we gedropt. Waar is de traditionele markt? Ach dan het winkelcentrum maar in. We lopen wat, kijken wat rond en besluiten een starbucks te zoeken. We hebben aan verschillende mensen gevraagd waar de starbucks zit, maar niemand kent de starbucks. Die hebben we niet in Jakarta, krijg je als antwoord. Terwijl ik in de taxi heel veel starbucks cafés zag of ben ik nou gek? Zal wel door de Malariapillen komen, rot pillen!

We missen Bob nu al! Vanmorgen met het ontbijt ging het helemaal mis. We bestellen toast met koffie en we wachten en wachten. Krijgen we 10 minuten later de kaart. We hadden toch al besteld? Dus nogmaals toast en koffie. Uiteindelijk komt de koffie en een aantal zware minuten later een bordje met drie geroosterde boterhammen. Het andere bordje met toast zal zo wel komen toch? Ruim een kwartier later hadden we nog steeds niets. Dus we bestellen een paar extra toast, aangezien Maarten nog met z’n eitje zat. Toast ok, zegt de man van de bediening. Weer ruim een kwartier later, nog steeds niets. Als we de bediening wat willen vragen, komen ze er opeens aan met de rekening. Nou lekker dan! Laat maar zitten dan.

Jakarta is echt chaotisch en vooral het verkeer. Links, rechts, scooter, auto, tuktuk, ze zijn overal. Om knettergek van te worden en de mensen zijn ook overal te vinden. Zo druk, niets voor mij!

Tegen de avond vertrekken we naar het treinstation, waar we nog even rustig hebben gezeten voordat we de nachttrein hebben genomen. Heerlijk relax in de trein, muziekje geluisterd, filmpje gekeken, vooral niet geslapen en dan was het al hallo Yagyakarta.


Maandag 14 januari – Yogyakarta, het schattige plaatsje

Om 6 uur ’s ochtends komen we met de trein aan in Yogyakarta. Nadat we een aantal hotels/hostels hebben gevraagd om een kamer, hebben we een geschikte gevonden. Een klein hokje met eigen wc en douche, ach prima! We hebben een bed, eerst even een paar uurtje bij slapen.

Tegen de middag nemen we de tuktuk naar een sigarenfabriek. Deze tuktuk is iets anders, het is een fiets met een karretje. In het karretje is eigenlijk ruimte voor 2 Indonesiërs of 1 Europeaan. Kun je je een beetje voorstellen hoe Maarten en ik erin zaten. De fietsers had het zwaar, hij moest de berg op, arme vent! Bij de fabriek aangekomen, waren ze helaas niet aan het werk. Alle moeite voor niets. Ach hij heeft er wel 2 euro voor gekregen. Dan maar terug naar het centrum van Yogyakarta. Waar we relax wat hebben rondgelopen en in een barretje gezeten hebben. Veel energie hebben we nog niet, dus lekker chill vandaag!

Morgen hebben we een tour geboekt naar de Borobudur, prambanan en kaliurang. Bij Kaliurang heb je uitzicht op de vulkaan Merapi. Deze beklimmen vind ik toch iets te veel van het goede, aangezien het 4 uur omhoog en 4 uur naar beneden klimmen is. Aangezien ik naar een paar meter omhoog al spierpijn heb en nog niet helemaal fit ben, slaan we de Merapi maar over.

Overmorgen blijven we in Yogyakarta. Er schijnt hier een vogelmarkt te zijn waar ze zelfs apen, slangen enz verkopen, maar dan alleen in de ochtend. Deze willen we ‘graag’ ontmoeten. Ook staat er een mega paleis hier en een of ander waterpaleis wat erg mooi schijnt te zijn.

De dag naar overmorgen (uhmm.. donderdag dus) reizen we verder naar de Bromo vulkaan, waar we waarschijnlijk een nacht blijven en dan doorreizen richting Bali. Als alles goed verloopt, zullen we a.s. weekend al in Bali zijn. De trip naar Bromo is nog niet geboekt, dus het kan nog veranderen.

Ik hoorde dat het sneeuwt in NL? Hoe cool! Allen veel plezier in de sneeuw. Ik zit hier lekker in mijn shirtje en korte broek hehe !

Tot snel maar weer !!