Het vaste land van Lombok

Donderdag 31 januari – van Gili Trawangan naar Senggigi

Zo, dat is even wennen, de wekker om 6:30 uur. Vandaag gaan we naar Senggigi, in het westen van Lombok. A die dagen dat we op Lombok hebben uitgekeken, had het westen het beste weer. Noord en oost echt alleen maar regen zowat. Dat is ook de reden waarom alle trips naar de vulkaan niet door gaan. Helaas voor ons, want die hadden we wel op het programma staan. Een malafide bedrijfje bood de trip nog wel aan. Of we dan levend en heel zullen terugkeren, is de raag. Volgens de verkoper was het hartstikke veilig, nergens om je zorgen over te maken. Ik denk dat wij er verstandig aan zijn de vulkaan te laten schieten.

De trip naar Senggigi was om nooit te vergeten. Eerst met de boot naar Bangsal en in Bangsal zal een busje op ons wachten om ons naar Senggigi te brengen. Op hoop van zegen dat het goed gaat. Onze vorige ervaring met deze combinatie was niet goed, dus ik ben er een beetje bang voor. Komen we straks aan in Bangsal en dat is de bus weer nergens te bekennen. De boot was btw echt de beste boot die we ooit gehad hebben, ahum. Zo’n langwerpig vissersbootje waar je via de achterkant in moet klimmen. Daar zitten we dan, na een geklooi onze bagage aan boord te krijgen. Gelukkig duurt de tocht maar een half uur.

Aangekomen in Bangsal, weer een beetje misselijk van het geschommel, wordt onze boot overvallen. Whaaaaa allemaal lokals die onze bagage uit de boot gaan tillen. Hoho dat doen we zelf wel. Maar het is al te laat. Twee mannetjes nemen onze koffers mee. Nou mooi is dat, die zijn we kwijt. Een ander mannetje probeert mijn rugtas uit mijn handen te vissen. Ik grijp hem snel terug en zeg boos dat ik het zelf wel kan. Snel achter onze koffers aan, die de mannetjes al bijna in een paard en wagen hebben geladen. Boos pak ik mijn koffer af en loop weg. Het mannetje loopt achter ij aan en zegt dat hij geld wil. Ik maak hem even duidelijk dat hij zonder mijn toestemming mijn koffer meeneemt en dus kan fluiten naar zijn geld. Oei dat vond hij niet zo leuk. Hij blijft om geld zeuren en ik blijf hem boos aankijken. Maarten is weer te goed voor deze wereld en geeft de beste man 2.000 roepia (nog geen 20 eurocent). De man vraagt meer. Ik kan het niet helpen om te zeggen dat hij blij moet zijn dat hij überhaupt iets gekregen heeft. Want als het aan mij had gelegen had hij helemaal niets gekregen. Onbeschoft volk! Intussen meldt een ander zich. Waar we heen moeten? Weg van hier misschien. Binnen een paar seconden staan 8 mannetjes om ons heen die ons allemaal willen ‘helpen’. Kan iemand mij bevrijden? Hoe irritant!! Het liefst scheld ik ze allemaal verrot en duw ik ze allemaal aan de kant. Ondertussen pakt een mannetje mijn koffer weer af. Heee afblijven jij! Irritante lui!

Uiteindelijk bereiken we de bus, nou ja de bus. Er staan alleen maar prive busjes. Hmmm dit is niet goed! Van zo’n mannetje moeten we even wachten en dan gaan we richting Senggigi. Ondertussen loopt hij weer weg, met onze ticket! Dus ik ren achter hem aan en pak mijn ticket weer af. Stel je voor dat hij er ineens vandoor gaat en nooit meer terug komt. Dan zitten wij met de gebakken peren. Jaaa die Indo’s die vertrouw ik echt niet meer! Even later komt het mannetje terug, met een prive busje waar we in moeten stappen. Ojee! Zonder iets te zeggen en met een nogal vreemd gevoel stappen we in. De man zegt niet over extra geld betalen en rijdt richting Senggigi. De hele weg blijf ik met een onprettig gevoel zitten. Straks worden we weer opgelicht. Echt het laatste waar ik nu zin in heb! De omgeving is echt prachtig. Veel groen, lokale huisjes, prachtige stranden en veel bergen. Het is hier echt heuvelachtig.

Aangekomen in Senggigi pakt de chauffeur onze koffers, geeft ze aan ons en neemt afscheid. Is dit alles? Ik wacht nog even, maar hij rijdt weg. Pff wat een opluchting. Het kan gewoon ook goed gaan hier in Indonesië! Wauw!

Ik neem weer plaats op het terras, terwijl Maarten op zoek gaat naar een verblijfplaats. We kiezen uiteindelijk voor een hotel met bungalows tegen en berg aan en een prachtig groot zwembad. We lopen een stukje door het dorp, langs het strand, drinken een biertje en eten een hapje. Heerlijk relax! Na alle inspanningen van de boot en bus. We hebben ook maar even het zwembad bij het hotel getest.

De moslim overheerst echt in Lombok. Overal staat een moskee of wordt er 1 gebouwd. Met als bijkomstigheid 5 keer per dag een gebed uit de luidsprekers. Dit joelt over heel Lombok. Als je hotel naast een moskee staat, wordt je dus rond 4 uur ’s ochtends al gewekt. Veel vrouwen dragen een hoofddoek. Toch vind ik de cultuur in Bali leuker. Geweldige tempels, prachtige ceremonies en de mensen zijn altijd erg kleurrijk gekleed. Daarnaast geen gejoel de hele dag door over het eiland.



Vrijdag 1 februari – Een trip naar het noorden van Lombok

Voor vandaag en morgen hebben we een privé chauffeur gehuurd. Vandaag naar het noorden en morgen naar het zuiden van Lombok. Onze chauffeur heeft echt een relatie met de toeter. Hij gebruikt hem bijna de hele tijd. Echt extreem! Ik wist dat ze hier erg waren, maar zo erg!

Onze eerste stop is bij een lokale markt. De mensen verkopen hun producten op de grond. De ‘kraampjes’ zitten echt dicht op elkaar. Je kan er net tussen door lopen, alleen. Met meerdere wordt het erg lastig. We zijn de enige toeristen. Iedereen lacht naar ons, noemt ons Sir & miss en ze zijn erg nieuwsgierig waar we vandaan komen. Echt genieten van de markt zit er dus niet in.

We rijden een stukje verder, iets hoger de berg op, die beheerd wordt door allemaal apen. Op de plek waar we stoppen met de auto zit gelukkig maar 1 aapje. We kopen een paar nootjes en maken de aap weer blij. Ik vind de aapjes echt erg schattig zolang ze maar uit mijn buurt blijven.

We rijden verder en verder. Lombok is echt groen! Groener dan Bali en Java, dat zeker. Een huisje hier staat gewoon midden tussen het groen, zelfs in de steden. Berg op, berg af. Toet toet, pas op hond op de weg. We passeren echt veel kleine schattige dorpjes. De meeste huisjes hier zijn gewoon van hout/bamboo. Een paar huisjes die van steen zijn. Als je iets hoger op de berg kijkt, zie je allemaal dikke villa’s staan. Volgens onze chauffeur zijn dat de Nederlanders. Hmmmm dus zo denken de mensen hier over ons. Volgens hun zijn wij gewoon steenrijk! Gelijk maar even gezegd dat wij studenten zijn en dus hard moeten werken voor ons geld. Daarnaast is Nederland getroffen door de crisis, wat het dus een stukje lastiger maakt. Ach of het doordringt tot onze chauffeur, ik weet het niet. Het enige wat hij ziet zijn roepia tekentjes (en euro tekentjes zijn ook goed).

Na een rit van anderhalf uur komen we aan bij de waterval. Voor een kantoor worden we uit de auto gezet, waar we verplicht een gids moeten nemen. Want het blijkt dat de waterval lastig te vinden is. Ach wij stinkend rijke Nederlanders kunnen nog wel een gids betalen toch? Per persoon moeten we 175.000 roepia (14 euro) betalen, bij elkaar dus 350.000 roepia. Wow, dat is duur! Gelukkig hebben we ons van te voren laten inlichten en daar zeiden ze tegen ons dat een gids samen 60.000 roepia kost. Wat een oplichters! Sjonge jonge er komt geen eind aan hier. Zodra Maarten en ik de prijs in het kantoor horen, moeten we ook hard lachen. Denk je nou echt dat wij dat gaan betalen. We onderhandelen, maar de man werkt niet mee. Hij blijft rond de 300.000 roepia steken, terwijl wij niet meer dan 100.000 roepia ervoor willen betalen. Buiten staan genoeg lokale mannetjes die ons vast willen begeleiden voor 60.000 roepia. Dus we lopen het kantoor uit, waarna het mannetje naar ons schreeuwt dat 100.000 roepia goed is, voor 2 personen. Maar dan krijgen we geen water en lokaal fruit mee. Prima! We hebben zelfs onze rugtas vol met eten, hehe. Goed voorbereid heet dat.

We lopen een stuk naar beneden, door de jungle en komen bij de eerste waterval. Wauw! Prachtig. De waterval heeft zelfs een verdieping. We lopen verder en verder. Het weer begint te betrekken en het begint keihard te waaien. Niet veel later begint het te regenen. Snel onze poncho’s aan en door lopen. De grond wordt meer modderiger en er beginnen plassen te ontstaan. Lekker dan! Na een stuk door de jungle gelopen te hebben moeten we ineens een rivier oversteken. Worden mijn voeten tenminste weer iets schoner. Als het niet slechter kon, begint het nog harder te regenen. Daar lopen we dan, met onze goedkope poncho’s. Mijn broek is al druifnat, maar dat komt door de rivier. Een stukje verder bereiken we eindelijk de tweede waterval. Wauw! Deze is echt geweldig. Een grote waterval met daarom heen allemaal kleintjes. Helaas regent het nog steeds keihard, waardoor wij maar geen duik gaan nemen. Krijg het er koud van! We lopen weer terug naar onze chauffeur, terwijl het nog steeds keihard regent. Onze gids zegt ineens dat we ook door de watertunnel kunnen. Deze is een 200 meter lang. Eigenlijk wel een idee, anders moeten we de berg op en weer af, terwijl het keihard regent. Maar ik ga niet voorop! Dat mannetje gaat maar mooi voorop en vangt alle spinnen op. Oef de stroming is wel hard. Ik heb af en toe moeite om te blijven staan. Straks glij ik nog uit en dan liggen we met z’n allen onderaan de berg. Hmm wel een idee, hoef ik tenminste niet te lopen hehe. Het is echt pikke donker in de tunnel. Onze gids heeft niet eens een zaklamp bij zich. Lekker voorbereid. In de tunnel komen we af en toe een raampje tegen. Maar niet voldoende licht, waardoor Maarten aardig hard zijn hoofd stoot aan een rots. In de tunnel kon je wel rechtop lopen, maar ik heb voor de zekerheid het hele stuk gebukt. Aangezien onze gids ook twee koppen kleiner is dan ik, loop ik straks alsnog in een spinnenweb. Nu mag Maarten ze opvangen. Eindelijk is het einde van de tunnel inzicht. Door het licht zie ik dat er echt veel spinnenwebben in de tunnel aanwezig zijn. Bah snel eruit! Het regent nog steeds, keihard. Inmiddels ben ik toch al drijfnat, dus ach wat scheelt het.

Anderhalf maand lang hebben we lopen zoeken naar een geschikte zonnebril voor Maarten. (Hij heeft ook zo’n apart gezicht.) In Yogyakarta kwamen we er eindelijk een voor hem tegen. Yes! Maar hij is hem ook alweer verloren en wel in de tunnel. Toen hij het water in sprong, zei hij ineens zonnebril. Ik had echt geen idee waar hij het over had. Ondertussen drijft zijn zonnebril langs mij en de gids heen, oeps! Niet gezien. Dus onze zoektocht gaat verder naar een nieuwe zonnebril voor Maarten. Zielige Maarten.

Terug bij onze chauffeur rijden we verder naar een traditioneel dorpje. Alle huisjes zijn gemaakt van hout en bamboo. Een stuk of 20 huisjes staan er. De huisjes staan dicht op elkaar. De honden, de kippen en de geitjes lopen gewoon rond. Wat een schattig dorpje! Helaas regent het nog steeds, waardoor het een aardige modderpoel is geworden.

Het is weer tijd om terug te rijden naar Senggigi. Onderweg stoppen we bij een wegrestaurant met verse vis. Waar we voor nog geen 4 euro een mega dikke vis hebben gegeten. En lekker dat ie was! Zooooo, zo’n goede vis heb ik nog nooit gehad. Ik geloof echt dat ze hem 5 minuten geleden in de zee hebben gevangen. Of tenminste dat wil ik geloven. Hahahaha.



Zaterdag 2 februari – van Senggigi naar Kuta Lombok

Dezelfde chauffeur als gisteren rijdt ons vandaag naar Kuta, waar we ook blijven. Onderweg stoppen we eerst bij een aantal bezienswaardigheden. De eerste stop is bij een pottenbakkerij. Wat een potten!! En die maken ze gewoon allemaal met de hand. Wat een werk. En weer moeten we mensen teleurstellen dat we niets kopen. We rijden verder naar een ander lokaal dorpje. Weer met van die prachtige houten en bamboo huisje. Geweldig. In dit dorpje weeft elke vrouw, sarong, sjaaltjes, grote doeken voor aan de muur, het kan allemaal. Een mannetje neemt ons mee het dorpje in, waar we zien hoe een oude vrouw aan het weven is. Takkenwerk! Naar een maand hebben ze pas een sarong af. Terwijl zo’n sarong nog geen 20 euro kost, als je tenminste goed kan afdingen. We hebben op het strand zelfs voor elkaar gekregen om er maar iets meer dan 5 euro voor te betalen, terwijl de sarong wel echt met de hand is geweven. Best wel zielig, aangezien zo’n vrouw er gewoon een maand mee bezig is. Moet je nagaan wat voor een uurloon je dan hebt. Ik wil het niets eens uitrekenen.

We ontkwamen er natuurlijk niet aan om een sarong daar te kopen. Maar het is ons wel gelukt. We hebben de verkopertjes erg teleurgesteld. Maar het is niet anders. Ik kan niet iedereen blij maken.

De chauffeur brengt ons naar een ander lokaal dorpje. Wauw de huisje staan hier echt dichtop elkaar! Echt dicht! Om de muggen tegen te gaan, gebruiken ze gewoon koeienstront. Dit smeren ze uit over de grond in en voor het huisje. Bah! Ik gebruik toch liever gewoon deet om de muggen tegen te gaan. Het stinkt wel, maar niet zo erg als koeienstront. En net zo effectief of misschien wel effectiever.

Na het dorpje dropt onze chauffeur ons bij het hotel in Kuta. Tenminste nadat we er 4 hebben afgekeurd, kwamen we eindelijk bij een hotel dat ons wel bevalt. De kamer ziet er netjes uit en we hebben warm water. Erg belangrijk! Echt steenkoud water is toch niets zo’n succes om een douche onder te nemen.

Nadat we onze spullen hebben gedropt, zijn we het plaatje gaan bekijken. Dit plaatsje heet dan wel Kuta, maar het is echt zo anders dan Kuta op Bali. Gewoon een straat waar een aantal restaurantjes en hotelletjes aan zitten. Aan deze straat ligt ook het strand en dat is het. Meer is er gewoon niet, maar echt het heeft zo zijn charme. Het strand is omringt door bergen, kliffen en het water is gewoon helder blauw. Hier en daar een paar vissersbootjes en surfers, maar verder heerlijk rustig. Op het strand lopen echt mega veel jonge verkopertjes. Echt jong! Ze gaan nog gewoon naar de basisschool. Buiten school lopen ze op het strand en verkopen ze armbandjes. Deze armbandjes heeft hun moeder gemaakt. Geen tijd om te spelen, gewoon geld verdienen. De kinders gaan ook pas bij je weg zodra je een armbandje hebt gekocht. Oef! Het begint bij twee kinderen om je heen, maar het kan zo oplopen tot een stuk of 10 kinderen. De moeders zie je ook rondlopen op het strand, maar zij verkopen sarongs. Je krijgt er gewoon een zielig gevoel bij als je deze kinderen zo ziet lopen. Ik denk dat genoeg toeristen erin trappen en uiteindelijk wel een armbandje kopen. Wij zijn er ook ‘ingeluisd’.



Zondag t/m dinsdag – Broembroem op de scooter

Zondag, maandag en morgen (dinsdag) hebben we een scooter gehuurd. Gisteren zijn we meer richting het oosten gereden, langs het strand. Vandaag meer naar westen, ook langs het strand en morgen gaan we waarschijnlijk meer het binnenland in. Zolang onze scooter het gaat trekken. Want onze band is lek en de luitjes hier willen niet geloven dat hij lek is. Nee duh ze hebben hem net opgepompt, anders konden we natuurlijk niet terug in het hotel komen. Maar goed we wachten even een uurtje en dan is de band wel weer zacht, hopelijk.

De omgeving en stranden zijn echt prachtig. Vooral met de scooter. Het is zo mooi! De wegen zijn ook redelijk goed begaanbaar. Veel wegen zijn kort geleden gemaakt. Een aantal stukjes waren nog wel bar slecht, maar opzich viel het mee. We kwamen zelfs aapjes en een paar kleine komodo’s onderweg tegen. Hoe leuk is dat! De dorpjes die we onderweg tegen kwamen waren erg klein. Nog geen 5 huisjes, dus ik denk dat hier alleen maar families worden. Verder was het vooral heuvelachtig, groen en veel rijstvelden.

Gisteren was ik even bezig in het café van ons hotel om de foto’s enz op de computer te zetten. Komen ineens 4 kleine meisjes eraan gelopen en willen mij helpen. Hmm ja waarmee? Ondertussen helpen ze Maarten met zijn spelletje op de telefoon. Een van de meisjes pakt mijn boekje en pen en begint erin te tekenen. Hahah fijn! Ineens bedenk ik mij dat ik nog wel een zooi pennen bij me heb. Dus ik haal deze op en geef ze aan de kinderen. Blij dat ze zijn! Ze rennen vrolijk naar hun ouders. Een moeder komt ons zelfs bedanken voor de pennen. En dat voor een pen! Hoe blij kan je een kind maken. Ach hebben we ook weer wat goeds gedaan.

Woensdag vliegen we vanuit hier naar Kuala Lumpur, waar we tot vrijdag verblijven. Vrijdag vliegen we terug naar Düsseldorf. Oef de tijd is echt hard gegaan. Echt hard! Ik kan me er nog weinig van voorstellen straks weer terug te zijn in het koude Nederland. Maar ik heb er wel zin in. Staat me weer een nieuwe uitdaging te wachten. School heeft het goed gekeurd dat ik een minor en tegelijkertijd stage ga lopen. Yes!

Na deze blog, schrijf ik er nog 1 en dan vind ik het mooi geweest. Wat ik allemaal uitvoer in Nederland gaat jullie natuurlijk niets aan. Daarnaast is het ook minder interessant!!

Ik hoop dat jullie veel plezier aan mijn blogs hebben gehad !

Tot snel.