Horas Indonesië

Maandag 7 januari – van Langkawi naar Penang

Je kan echt merken dat we in Maleisië zijn. De haven was erg relax. Een mannetje nam onze bagage mee, die we in Penang pas weer terug zagen. We kregen zelfs een stoelnummer! Dus geen overvolle boten en ruzie maken om een stoel. Wat een luxe. In de boot had ik het gevoel dat ik in een trein zat. De boot bewoog bijna niet. Gelukkig maar! In Penang zijn we met de taxi bij ons guesthouse gedropt. Wat een slaapplaats, jeetje! De benedenverdieping is een cafe met een paar verrotte oude tafels en stoelen. Een verdieping hoger zitten 5 kamers en 2 hokjes waar je naar de toilet kan gaan en kan douchen. Onze kamer was echt klein. Het bed paste er net in, stond tussen de muren. Voor het bed hadden we iets ruimte voor onze koffer. Echter moesten we wel over onze koffer klimmen, zodat we de kamer konden verlaten. Ach het was goedkoop, we hebben internet, een warme douche en het is maar voor 1 nacht. Dat is te overzien.

Inmiddels was het al tegen half 6 ’s avonds. We hebben de bus gepakt richting de night market. Een busreis van ruim anderhalf uur, want het verkeer stond echt helemaal vast. De vervelende markt, want elke verkoper van elke kraam vraag of je wil kijken of dat je iets wilt kopen. Zodra je maar iets aanraakt komen ze al met een prijs. Als je dan zegt nee dank je, verlagen ze de prijs. Als je dan verloopt, verlagen ze de prijs nog meer. Maar het is wel vervelend, je kan niet gewoon even rustig bij de kraampjes kijken. Je word gewoon opgejaagd.


Dinsdag 8 januari – van Penang naar Medan (Sumatra, Indonesië)

Om half 8 ’s ochtends gaat ons vliegtuig. Dat betekent om kwart voor 5 opstaan en om 5 uur de taxi nemen naar het vliegveld. Kwart voor 5 opstaan was niet zo lastig. Ik heb gewoon de hele nacht wakker gelegen. Wat een k*t guesthouse zeg. Wat een herrie en wat is het bed klein!! Ik kan niet eens mijn benen helemaal trekken, want de muur zit in de weg. Rond 2 uur ’s nachts heb ik maar even een aflevering van GTST gekeken, misschien dat ik daarna in slaap zal vallen. Helaas mislukt. Daarna maar muziek geluisterd om alle andere stemmen, muziek, gepraat, gelach, geschreeuw niet te kunnen horen. Helaas hielp het ook niet. Ik kon gewoon niet lekker liggen. Maarten had er ook last van. Hij heeft ook geen oog dichtgedaan. Toen ik wou opstaan, was ik me toch een potje beroerd. Echt alles draaide en niet zo klein beetje ook. Ow jee.. ik moet zo mijn vliegtuig halen. Dat wordt wat. Liggend op de achterbank naar het vliegveld en op het vliegveld snel op een paar bankjes languit gaan liggen. Wat een drama! Gelukkig was het bij de incheck balie niet druk, dus snel inchecken en weer languit op een bankje. Uiteindelijk heb ik daar anderhalf uur gelegen voordat de gate openging. Toen ik opstond ging het gelukkig weer iets beter. De vlucht was ok en in Medan stond onze reisleider Bob al op ons te wachten. Met een luxe busje met airco gaat hij ons een deel van Sumatra laten zien de komende 5 dagen. Ik ben benieuwd.

Eerst moeten we bijna 5 uur rijden naar de boot, die ons naar het eiland Samosir brengt. Medan heeft veel verkeer, lage huisjes en veel achterstandswijken. Van de auto rit heb ik verder weinig mee gekregen. Ik was erg moe en heb een beetje kunnen bij slapen. Halverwege de autorit, tegen 1 uur, hebben we in een dorpje wat gegeten. Wat een drukte met de auto’s, scooters, busjes zeg! Na de lunch gauw verder gereden want de boot gaat om half 3. Snel nog even tanken, wat op Samosir schijn je moeilijk aan benzine te kunnen komen, maar het stroom ligt eruit. Op naar het volgende tankstation, die het gelukkig wel doet maar er staat een hele lang rij. Uiteindelijk komen we om 10 voor half 3 aan bij de boot, de boot die net vertrokken is. De volgende gaat pas om half 6. Bob vertelt dat Maarten en ik ook met de passagiersboot kunnen gaan en dat hij wacht op de boot die het busje naar de andere kant brengt. Helaas hadden we de passagiersboot ook net gemist, maar daar hoeven we gelukkig maar een uur op te wachten.

De boot zet ons af voor het resort, ideaal. Na een half uurtje varen zien we ineens het bord ‘Samosir Villa’, dat is ons resort. Dus wij de boot af, schijnen we gewoon bij het verkeerde resort te zijn uitgestapt. Want Samosir Villa ligt meer de berg op, fijn! Dan maar weer een stukje omhoog lopen en komen uit bij echt een prachtig resort. Wauw! De man die ons op viel vroeg zich al af waar we waren hehe. Tja. De kamer is echt prachtig. Een badkamer met bad, een mega groot bed en een apart kamertje met koelkast, een tafel en een kast. Ook hebben we een balkon met uitzicht op de rivier ‘Lake Toba’. Geweldig! We zien de bergen in de verte, echt een mooi uitzicht.

We gaan een stukje lopen door het plaatsje waar we zitten. Het is echt rustig. Bijna geen toeristen. Bij een ander resort drinken we wat en lopen terug naar het resort waar we echt overheerlijk hebbe gedineerd. Lekker hoor!


Woensdag 9 januari – De Batak mensen

Om half 10 moeten we klaar staan, want dan brengt Bob ons naar een Batak dans. De groepen mensen die op het eiland wonen noemen zich Batak. Dat is al heel veel jaren zo, generaties lang. De autorit naar deze plek is echt prachtig. De batak huisjes zijn echt apart, maar wel erg mooi om te zien. Elk dorpje, en soms zelfs elk huisje heeft zijn echt begraafplaats. Anders dan in Nederland. De begraafplaats is een klein huisje omringt door een hekwerk. Het ene huisje is groter dan het andere, ligt er maar net aan hoeveel mensen daar begraven zijn. Als iemand van de familie overlijdt, wordt hij eerst op de onderste verdieping van het huisje gelegd. Naar 10 a 20 jaar worden de boten naar de tweede of soms de derde verdieping verplaats, waar ze dan blijven liggen. Wanneer een Batak naar het buitenland verhuist en de persoon komt te overlijden wordt geprobeerd het lichaam over te brengen naar zijn geboorteplaats. Als dit niet mogelijk is, blijft het lichaam op de plaats van overlijden en wordt een aantal jaren een botje opgehaald (bijv. het skelet van het hoofd of een hand) en deze wordt dan in het huisje (die als begraafplaats dient) gelegd. Zodat de familie toch weer bij elkaar is.

De Batak dans was erg fascinerend. Een traditionele dans waarbij een buffalo wordt geslacht. Gelukkig niet tijdens deze dans omdat het maar een voorstelling was. Ik moest zelfs nog meedansen. Haha vet grappig. Kreeg ik een tafelkleed over mijn rechterschouder, door de mensen een ulos genoemd, en daar ging ik. Leuk hoor! Maarten durfde het niet aan en bleef keurig op de tribune zitten .Mietje! Haha

Na de Batak dans zijn we verder gereden naar een hotspring. Dat is echt een beleving. Kokend water dat uit een vulkaan komt en waar ze een zwembad mee vullen. We zijn naar de plek geklommen waar het water uitkwam. Zoiets heb ik nog nooit eerder gezien. Uit de gaten komt stoom en het water wat er stroomt is gewoon mega warm. Zelf de stenen waar we op staan zijn warm en sommige delen zelfs zacht. Kieken! Morgen reizen we naar een andere plaats, waar we ook een hotspring gaan bezoeken. In deze gaan we ook daadwerkelijk een duik nemen.
Verderop bij de hotspring weven een paar vrouwtjes in een Batakhuisje een ulos (je weet wel zo’n tafelkleed). Ik had het al eerder in Thailand gezien, maar het lijkt een pokkewerk. We kopen een zelf gemaakte Ulos. Nou ja wij zullen hem gebruiken als tafelkleed haha met als deal dat we in zo’n Batakhuisje mogen kijken. Deal! Vet!! We mogen het huisje van de vrouw betreden. Wat een ruimte binnen. De kinderen zitten voor de televisie. Wat een luxe! Ze hebben bijna alles: gas, televisie, mobiel, koelkast en zelfs een wasmachine. Al geeft de vrouw wel aan de ze meestal haar kleding in de rivier wast en af en toe de wasmachine gebruikt. Er is zelfs een apart kamertje, dit kamertje is gesloten. De vrouw legt uit dat in deze kamer haar over over over grootvader sliep. De kamer hebben ze precies gelaten hoe hij was op het moment dat hij kwam te overlijden. Helaas mogen we niet binnen kijken. Ze hebben de deur ook met een kast ervoor afgesloten. Even laten komen een aantal andere vrouwtjes van het dorpje aangelopen met allemaal zelf gemaakte Ulos, die ze ook aan ons proberen te verkopen. Eentje vind ik wel voldoende! Het verschilt btw per Ulos, maar meestal zijn ze een week bezig om zo’n tafelkleed te maken. De kleuren die in de Ulos worden verwerkt, maken ze zelf. Dus eigenlijk het hele tafelkleed is zelf gemaakt.

Hierna besluiten we te gaan lunchen. Bob weet een heel leuk restaurantje te zitten, een vegetarische. Maarten en ik zijn aardig vleeseters, maar omdat Bob zegt dat je er erg goed kan eten, besluiten we een poging te wagen. Het is wel een aparte restaurant. Echt een mega tuin met beelden, een vijver, vissen en schildpadden. Op het terras staan maar twee tafeltjes waar de mensen kunnen eten. Zo druk zullen ze het dus nooit hebben. Echter is het eten echt voortreffelijk. Er zit zelfs (vegetarisch) vlees in, lekker! Ik moet zeggen dat het echt erg lekker was, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar echt vlees. Dus als ze het met echt vlees hadden klaargemaakt was het echt top geweest!

Na de lunch zijn we doorgereden naar de Kannibalen. Bob zit ons de hele ochtend al te plagen dat we worden opgegeten. Maarten was dus aardig zenuwachtig haha! We kwamen terecht in een ander Batak dorpje, met een paar van die Batak huisjes. Een jonge vrouw geeft ons een rondleiding door het dorpje. Als we uiteindelijk bij de slachtingsplaats te recht komen, krijgen we te horen dat het niet echt Kannibalen zijn. Deze tak van de Batak mensen verdeelt slechteriken in twee groepen. Het hangt ervan af wat de persoon heeft gedaan, of hij zijn leven terug krijgt of de dood. Als iemand wat gesloten heeft, blijft de persoon leven maar moet viermaal hetgeen wat hij gestolen heeft teruggeven. Dus heeft hij 1 kip gesloten, dan moet hij er 4 teruggeven. Is de persoon te arm dat hij hiertoe niet in staat is, dan wordt de persoon een slaaf van de koning. Heeft de persoon een ernstige strafbaar feit verricht, bijvoorbeeld iemand vermoord, verkracht of iets verraden, dan krijgt de persoon de doodstraf. Voordat hij vermoord wordt, wordt hij eerst in een soort gevangenis gezet. Een houten hutje, waar hij met een voet wordt vastgeklemd en zijn handen worden op zijn rug vastgebonden. Hij wordt nu gezien als dier en niet meer als mens. De andere mensen kunnen nu doen met hem wat ze willen (stenen op hem gooien, spugen, etc.). Wanneer de dag is aangebroken dat hij ‘gedood’ wordt (aangezien hij nu wordt aangezien als dier) komen alle mensen van het dorp samen. Bij een slachtingsplaats wordt eerst met een mes in de borst van de veroordeelde gesneden. Komt er bloed uit, dan wordt daarna zijn hoofd eraf gehakt. Komt er geen bloed uit, dan heeft de persoon magie in zijn lichaam. Dat moet er eerst uit, voordat ze hem gaan doden. Met een praatstok (soort totempaal) en een tovenaarsboek gaan te hem te lijf. Met de stok slaan ze hem overal op zijn lichaam. Net zo lang tot hij het uitschreeuwt, dan is de magie verdwenen. Vervolgens snijden ze hem overal op zijn lichaam, net zo lang tot hij in shock is. Daarna wordt zijn hoofd eraf gehakt. Het erge is, dat wanneer de persoon die zijn hoofd eraf hakt, niet in slaagt om in 1 beweging zijn hoofd eraf hakt, wordt zijn hoofd eraf gehakt. Wat een gekken!!! Gelukkig vind deze traditie al bijna 60 jaar niet meer plaats.

Na het bezoek aan deze kannibalen zijn we doorgereden naar een berg waar we een prachtig uitzicht hadden over het eiland, het meer en het platteland van Sumatra. We hebben zelfs een plaatselijke wijn gehad Toea. Het stinkt enorm maar opzich smaakt het niet verkeerd. Het smaakt een beetje naar zoete wijn. Daarna zijn we terug gereden naar het resort, waar Maarten direct op de kamer boven de toilet heeft gehangen. Sinds na de lunch voelt hij zich al niet lekker meer en nu kwam alles eruit. Niets houd hij binnen. Een voedselvergiftiging denk ik, balen! Maar ja .. hij ligt nu lekker te slapen en ik heb gezellig in mijn eentje gegeten. Hopen dat hij zich morgen weer iets beter voelt, want we rijden dan door naar Brasstagi. Gelukkig heeft Bob een groot busje, zodat hij heerlijk languit kan liggen op de bank, als hij zich niet beter voelt.

Met mij gaat het nu wel iets beter. Ik denk dat mijn lichaam nu is gewend aan de malariapillen. Mijn maag staat alleen nog aardig op de kop, waardoor ik totaal geen honger heb. Duimen dat de misselijkheid weg blijft! Voordat ik naar Azië ging heb ik een boekje gelezen. Daar stond in dat je van deze pillen heel leuk gaat dromen. Tot nu toe heb ik nog niet gedroomd, dus ik ben benieuwd of dat nog gaat komen !!

Btw ik vind het erg relax dat we nu voor een paar dagen een reisleider hebben. Even geen gedoe met het zoeken van de weg, een hotel en waar de bezienswaardigheden zijn :)

Jullie horen snel weer van mij!! Groetjes daar en tot snel.

PS Horas betekend hallo in het Bataks.